Όλο και πιο συχνά, τελευταία, ακούμε για κάποια Μύκονο άγνωστη στο ευρύτερο κοινό. Άγνωστη κυρίως σε όποιον δεν έχει επισκεφθεί το νησί, άγνωστη, φευ, και μάλλον αδιάφορη, ακόμα και στους τακτικούς επισκέπτες. Στην ουσία πρόκειται για κομμάτι της πραγματικής ζωής του νησιού. Για πράγματα που έφτασαν ως τις μέρες μας αναλλοίωτα παρά το ισοπεδωτικό άγγιγμα του τουρισμού. Έτσι συνέβη και φτάσαμε στις αρχές του 21ου αιώνα να μιλάμε για μια διαφορετική Μύκονο, με χοιροσφάγια, πανηγύρια, κοινωνική ζωή, σαμπούνες και ντουμπάκια. Οι φίλοι της Μυκόνου είναι δέντρο πολύφορο. Ο συγγραφέας τιμά τους καρπούς του. Κι ένας τέτοιος, ο πιο ζουμερός, η Έλλη Πολυμεροπούλου, η Αλεξανδρινή Αθηναία, δεν φείδεται κόπων, δεν εξαντλείται. Απεναντίας, ξοδεύει χρήσιμα τους χυμούς της ώριμης φωτογραφικής της ματιάς, στη Μύκονο που αγάπησε.
Οι χειμωνιάτικες συνήθειες λειτουργούν, στον κύκλο του χρόνου, άλλοτε σαν καταφύγιο κι άλλοτε σαν «άλλοθι». Είναι το νήμα που κρατά το νησί σε επαφή με ό,τι χάνεται χρόνο με τον χρόνο.
Φωτογραφίες της κοσμούν το βιβλίο του Δημήτρη Ρουσουνέλου Τα χοιροσφάγια στη Μύκονο – Γεύσεις θυσίας, και μαζί με άλλο υλικό, πλούσιο, μετατρέπουν την έκδοση σε ένα είδος τυπωμένου ντοκιμαντέρ. Οι χειμωνιάτικες συνήθειες λειτουργούν, στον κύκλο του χρόνου, άλλοτε σαν καταφύγιο κι άλλοτε σαν «άλλοθι». Είναι το νήμα που κρατά το νησί σε επαφή με ό,τι χάνεται χρόνο με τον χρόνο. Η διατήρηση εθίμων είναι δύσκολη στη Μύκονο του 21ου αιώνα. Για τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων συμβαίνει το ίδιο. Ο συγγραφέας, ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει από το πρώτο του βιβλίο, την Μυκονιάτικη Μαγειρική – Ψηφίδες Πολιτισμού, των εκδόσεων Ίνδικτος, καταγράφει πληροφορίες, ερευνά το χτές και κυρίως αναφέρεται στο σήμερα. Μας μιλά για το θέμα του σαν ένα κομμάτι της ζωής, διερευνώντας την πολιτισμική του παράμετρο. Κι ακόμα, το πώς μεταλλάσεται η παρασκευή και κατανάλωση προϊόντων, που προέρχονται από τον οικόσιτο χοίρο, από βασικό διατρoφικό στοιχείο σε συμπληρωματικό. Από διατροφική ανάγκη, σε ενθύμιση γεύσης.